OGNIK SZKARŁATNY
(Pyracantha coccinea)

Ognik szkarłatny to gatunek krzewu należący do rodziny różowatych. Rodzime obszary jego występowania to południowa i środkowa Europa oraz Azja Zachodnia i Kaukaz. W środkowej Europie znany już od XVII wieku jako krzew ozdobny i parkowy. Jest uprawiany w wielu rejonach świata, również w Polsce. Krzew o zwieszających się gałęziach. Osiąga szerokość do 1,8 m i wysokość 1–3 m, w dobrych warunkach nawet do 4,5 m. Jego liście są zimozielone, lancetowate, na brzegu piłkowane. Skórzaste i błyszczące, długości 2–4 cm, na krótkich ogonkach. Na obszarach o cieplejszym klimacie liście są zimozielone, w Polsce jednak przy pierwszym silniejszym mrozie brunatnieją. Kwitnie w maju i czerwcu. Kwiaty są mało ozdobne, białe, drobne, zebrane w podbaldachy, obficie odwiedzane przez pszczoły. Kuliste owoce, barwy od żółtej po czerwoną długo utrzymują się na krzewie. Są niesmaczne i lekko trujące.

Ognik szkarłatny uprawiany jest jako roślina ozdobna, głównie ze względu na barwne i długo utrzymujące się na krzewie owoce (od sierpnia do grudnia, czasami nawet dłużej). Doskonale sprawdza się w miastach. Szczególnie efektownie wygląda rosnąca w długich szpalerach, nadaje się również na nieformowane żywopłoty. Jest wytrzymała na upały, suszę, a także na spaliny. Wymaga stanowisk słonecznych i osłoniętych od wiatru.

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Ognik_szkatłatny